Aldığımız bilgilerin ne kadarı bizimle kalıyor? Ne kadarı, başkalarını yanımızda tutmak için kullanıyoruz? Bilgi dediğimiz, öğrendiklerimiz mi? Yoksa aslında sahip olup ta, hatırlayamadığımız yada farkında lığına, çeşitli öğretiler ile vardığımız olgular mı? Bu sorular çok karışık ve uzun gözükebilir. Cevapları ise, tam tersine çok basit ve kısa.
Öyleyse size cevapları da sunmak benim görevim. Belki bilgi konusunda ki, bu bilgisel cevaplar bir gün işinize yarar. Bir önceki cümle, aslında bütün soruların cevabına dair bir özetten ibaret.Yine de ilk sorunun cevabı ile başlıyorum! Aldığımız bilgilerin, sadece mantığımıza sindirilenleri bizimle kalıyor. Gerisi unutuluyor.
Bilgi dediğimiz kavram; Öğretimle yada herhangi bir öğreti ile alakalı değil! Bilgi bizi hayatta tutacak, ikinci en önemli mekanizma! Birincisi: Doğal içgüdü. Her insan, bilgiye, eşit seviye de sahip şekilde dünyaya gelir. O kadar çok bilgi vardır ki; Beyin, akıl sağlığını korumak ve olağan sistemde çalışabilmek için bu bilgileri kilitler. Beyin kendini bilgilerden korur! İnsan beyninin de sınırları vardır ve bütün bilgileri aynı anda depolayamaz.
Öğretiler; Gelişimimiz içerisinde, bu bilgileri sadece ortaya çıkarmakla yükümlüdür. Öğrenirken, zaten mevcut olanı hatırlamış oluyoruz. Beyin ise kendisi için önemli olanı, içgüdüsel olarak, ön sıraya alır. Öğretiler, sadece birer alarmlı saattir. Öğrenmemiz gerekenlerin zamanı gelince, alarm çalar ve beyine bilgiyi hatırlatır. Bilgi hep oradadır! Yoktan varolmaz !
Yanımızda, başkalarını tutmak için bilgiye ihtiyacımız yok. Tek ihtiyacımız olan "yalnız kalmama" içgüdüsü. İnsani içgüdü. İnsan beşeri bir varlıktır. Yani birinci "hayatta kalma" olgusu... İçgüdü ! İçgüdülerimizle, istediğimiz kişileri yanımızda tutarız.
Ben çok ders almış bir "ders zade" olarak, aslında hiçbir şeyden ders almadım. Bana eklenmedi ve benden eksiltilmedi. Ne vardı... Ne yoktu... Ben ne yürüdüm, nede durdum. Ben yoktum ki! Kimden, neden ders alacaktım?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder