O

O kadar yoruldu ki gönül. Ne satır araları güvenli şiirlerin, ne de kafiyesi tutuyor sonların. Ne kalem tutacak heves, ne de gönülde bir taze nefes kalmamış. Hadi dese biri, gelirim yine de... Aaah o biri yok mu, o biri... Yok! Hiç olmadı ki... Olsaydı ben böyle mi olurdum? Yalnız mı kalırdım. Neredesin "o" ? M.V

Kara Zehir!

‎...ve her sefer aşık olduğum o içimde yarattığım kadın! İnançsızlığın ile ben ölürken kendi sevgimde, sen iç kanımı, cehennemi müjdeleyen meleklerle! Damarlarımda kan yerine beton dolaşıyor, sertleşiyor kalbim! Sigaramı seviyorum, beni öldürürcesine boğan o s..kilmiş dumanı, ferahlatıyor hayatımı! M.V( Kara zehir/ Günlükler'den...)

Karakterim İyi Değil

İlk olarak, her şeyi bildiğimi sandığım anda, aslında henüz hiçbir şeyi tam olarak bilmediğim ve bilgeleşme sürecimin daha çok azının tamamlandığını anlıyorum. Ne yazık ki daha çok cahilim. Karakterim bile oluşumunu tamamlayabilmiş değil. Dedikodu, ikiyüzlülük, ihanet ve buna benzer, tehlikeli insani kusurlara sahibim. Kahredici olansa; bu pis huyların, kişiliğimin bir parçası olması. İntikam, kin gibi duyguların zararını tam olarak anladım. Kafada kurgulayıp, hareket etmenin zararını… Ben kaybetmeyi hak ederek kaybettim. Şimdi bir süre hareketsiz kalacağım. Her yerim yorgun ve pişman…