Uykuyu bilmeyen Nas'ın gökyüzünü seyrettiği bir yaz gecesiydi.
Gözlerini binlerce yıldızdan görebildiklerine dikmiş, kafasında onlara şekiller veriyor, onu yaratan Tanrı'sının yıldızların arasında olduğunu tahmin ediyordu. Tanrı'sına seslendi. Sesi, her hangi bilinen bir dilde değildi. Daha çok bir hayvanın uluması gibiydi.
Bekledi ve Tanrı onu, gök gürültüsü ile cevapladı. Fakat bu kaba, sert ya da ürkütücü bir gök gürültüsü değildi. Daha çok neşeyle zaferini kutlayan bir ordunun, ellerinde içkileriyle hep bir ağızdan söylediği şarkılar gibiydi. Ardından yağmur başladı. Nas serinledi. Tanrı'nın elini, yüzünde hissediyordu. Gözlerini kapatıp, tadını çıkarttı bu ferahlığın. Ona aşıktı! Onu yaratana... Ve kalkıp ayağa neşeyle yağmurun altında, dönmeye, dans etmeye başladı.
Nas'ın her memnuniyeti ve sevgi gösterisi; onu izleyen Şeytan'ı, çileden çıkartıyordu. Tanrı bu ilkel, konuşmaktan bile aciz, ufak yaratığı nasıl kendisine denk tutabilirdi ki? Nasıl onunla kardeş olabilirdi? O sadece evcil bir hayvandı ve Cennet'in oğlu; Şeytan, onu evinde istemiyordu!
Düşündü... Onu öldüremezdi. Bunu, onun yaptığı çok aleni şekilde belli olurdu. Ona sevgide besleyemezdi çünkü ondan nefret ediyordu!
Sonra bir anda, kara derinliklerle kaplı gözleri ışıldadı ve siyah dudakları, gülümsemesiyle aralandı! Evin köpeğine; Nas'a kendini sevdirecekti!
Onu mutlu edecek, yakınında olacak, koruyacak ve güvenini kazanacaktı. Bütün isteklerini yerine getirecekti. Hatta kendisinin bile bilmediği arzularını uyandırarak, ona hayal edemeyeceği hazlar sunacaktı! Ona kendini öyle bir sevdirecekti ki; Nas, yaratanına olan aşkını unutacak ve Şeytan'ı tercih edecekti!
Böylece Tanrı, bu iki yüzlü hayvanın; ne kadar nankör ve çıkarcı olduğunu fark edip, hatasını anlayacak ve sonunda onu terk edecekti! Nihayetinde Cennet'in tek varisi olarak Şeytan; tahta geçecekti!
-4.Bölümün Sonu-
Mehdi Vasseti
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder