Saatin ne önemi vardı ki? Şafak sökerken baktım... Ne gerek vardı? Bir kez daha kendimden çıkıp dolaşmaya,yasak caddelerinde üzüntülerin. Arkama eklediğim hüzün vagonlarında kaç yolcu taşıdım? Kaç peronda onları bıraktım? Yolun sonuna gelmek mi zor olmuştu? Başından sonunu bilmemek mi? Daha ümit var! Tükenmedi... MEHDİ VASSETİ
Hürriyet
12 Ocak 2014 Pazar
Sevdiklerimin gülümsemesi olmazsa, ayakta durmam çok zor. Kimse yıllardır her gece gördüğüm kabusları bilmiyor. Kaybetme korkumu... Kırılma korkumu... Yaşama korkumu... Uzun zamandır savaşıyorum ama şimdi anlıyorum ki, en büyük düşmanım kendim. Bana kızmayın, kırılmayın lütfen... Elimden geldiğince normal olmaya çalışıyorum.
Kaydol:
Kayıt Yorumları (Atom)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder