Anormal

Yıllardır uğraşıyorum. Normal insanar gibi olmaya çalışıyorum. Evime bakmaya, annemi, kardeşimi mutlu etmeye, babam terkettiğinden bu yana evin reisi olmaya... Srumluluklarım o kadar küçük yaşta başladı ki ne çocuk olabildim, ne genç, ne de normal. Ailemi, arkadaşlarımı, sevdiklerimi de hep korumaya çalıştım bir baba, bir abi, bir dost gibi... Hep iyi, doğru biri olmaya çalıştım. İlgi çekmeye çalışmıyorum. Sadece çok yalnızım. Kimseye derdimi açamıyorum. Açsam zayıf bu diyecekler. Ben başarısızım. Normal değilim. Annem üzülür diye intihar bile edemiyorum.