Yoldu, yürüdüm.
Ayağım takıldı, düştüm.
Kalktım, dizim kanaya kanaya...
Gözümde yaş çağlaya çağlaya...
Yoldu, yürüdüm yine.
Hey koca cihan-ı umman
Bu firak ateşiyle yanıp yanıp biteyim...
Yollarda kendimi heba edeyim.
Saatin ne önemi vardı ki? Şafak sökerken baktım... Ne gerek vardı? Bir kez daha kendimden çıkıp dolaşmaya,yasak caddelerinde üzüntülerin. Arkama eklediğim hüzün vagonlarında kaç yolcu taşıdım? Kaç peronda onları bıraktım? Yolun sonuna gelmek mi zor olmuştu? Başından sonunu bilmemek mi? Daha ümit var! Tükenmedi... MEHDİ VASSETİ
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder